.........

هیچ کس تنهائیــــم را حس نکرد            وسعت ویرانیــــم را حس نکرد

هیچ  دستی سوی من جاری نشد       هیچ اشکی مرهم چشمم نشد

کس به تنهایی من راهی نداشت         لیک احساسی دلم را کار داشت

کار من از این همه بگذشته شد           راه من از راه ها بگسسته شد

ماندم و تنهاو سرشار از سکوت           مات در صحرای بی تاب سکوت

محو در روح نیـــــاز آن قنــــوط              کوچه های جسم و جانم در هبوط

سالک حق، نوری بر عقلم فزود          لیک بر این، بی محبت نیست سود

از تعلق های خود وارسته ام              قلب تنهایـــم به ربّم بستــه ام

یک به یک از بندخود، من رسته ام        رستـــم اماحال،زارو خستــه ام

خسته از جانی که بی تابی کند         هردم عشق خود، بهانه می کند

آسمان از دست من شاکی شده        بس که آهم سوی او راهی شده

و زمین از همرهی با چشم من          چشمه هایش پرشده ازاشک من              

می وزد هر دم نسیم صبر کن !!          تا به کی گویم دلم را: گوش کن.!؟

کاش نور غیــب دست خالقــم             سایه اندازد به قلــب عاشقــم

آن یگانه سر نشــین بیــت دل              تک خریــدار دل بی آب و گل

من اگر هستم فقط از مهر اوست       تک دلیل ماندن دل، وصل اوست

 "برگرفته از دل"